Vrachtwagens trekken en vrouwen sjouwen
Circus ‘sterkste man’ in Giethoorn.
Het is best aardig weer. Misschien nog even surfen vandaag. Maar de wind blaast deze dag ook flarden van opzwepende teksten in de richting van mijn camping. Niet helemaal te verstaan, maar regelmatig eindigend in een luid: ‘Jááááááááh! Hij doet het! Hij redt het!’ Het lijkt te gaan over tijden. En kilo’s. O ja!! Dat is waar ook! Het evenement ‘De Sterkste Man Van Giethoorn’ is aan de rand van het dorp neergestreken.
Toch maar eens even kijken. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit mijn eerste keer is. Shame on me. Wandelend in de richting van het wedstrijdterrein probeer ik mij alvast voor te stellen wat ik ga zien. Kerels uit Giethoorn. Denk ik. Maar die zijn toch allemáál sterk? Die smijten met punters, dekken zelf hun daken, ontbijten met spekpannenkoeken en schaatsen met min 40 graden over meren met knobbelijs en wind tegen en gieten in het weekend zelfgekuipte eikenhouten vaten bier naar binnen. Zet een paar van die gasten bij elkaar en je hebt een evenement. Toch?
Nou nee. Niets is minder waar. Aangekomen bij het terrein zie ik dat er hekken omheen staan. En wat er binnen die hekken rondloopt wil je ook liever binnen die hekken hóuden. Grommend, snuivend en met een dodelijke blik lopen ze als gekooide roofdieren heen en weer. Ze zijn groot. Erg groot. Het zijn een soort oermensen 2015. Ze dragen de felrode evenementenshirts, maar die kunnen maar nauwelijks hun bovenarmen omspannen. Die bovenarmen zijn namelijk minstens zo dik als mijn bovenbénen. Verder een nogal strakke zwarte broek, die je met wat fantasie ‘gay’ zou kunnen noemen, ware het niet dat in één oogopslag duidelijk is dat dit NIET de Gaygames zijn.
Dit zijn mannen die geen honing eten, maar op bijen kauwen. Die het vlees van hun spareribs XL scheuren. Die Bulkvoer uit blikken eten. In het midden staat de presentator. Die ook duidelijk zijn sporen in het sterkemanzijn heeft verdiend. ( ‘Wat doe jij voor de kost? Ik ben Sterke Man…!’ Wat moet het heerlijk zijn om dat te kunnen zeggen…)
Ik noem hem vanaf hier de GVR. (Voor degenen die dat boek van Roald Dahl nooit hebben gelezen: het is de afkorting van Grote Vriendelijke Reus). De GVR kondigt de wedstrijdonderdelen aan, verplaatst met schijnbaar géén moeite de loodzware attributen en weet commentaar te geven waar zelfs de grootste nerd spontaan testosteron van gaat aanmaken. Ik val in het onderdeel ‘Medley’, waarbij vooral heen en weer wordt gesjouwd met veel te zware dingen. Door het prachtige verslag van de GVR raak ik langzaam in de ban van de ándere reuzen en het spel.
Na een onderdeel grommen ze wat onverstaanbare kreten naar elkaar, snuiven nog eens diep en verdwijnen even achterin de arena, waar ze worden toegesproken door reuzenbegeleiders en worden gerold door reuzenmasseurs. Een enkele vrouw waagt zich binnen de hekken, maar dat is dan meestal DE vrouw of vriendin van een deelnemer. Intussen werft de GVR alvast vrouwen voor het volgende onderdeel: de carcirkel of ‘vrouwsjouwen’. Wanneer hij met z’n microfoon hoog boven je staat en met een vriendelijke glimlach vraagt of jouw vrouw wellicht wil meedoen, word je zo klein dat je al bijna stottert: ‘Jjjjjjaa…nnn…….nnnatuurlijk mmm…mm….meneer!’ Eén blik van mijn vrouw is echter voldoende om dat antwoord toch in te slikken. We denken er even over…….
Langzaam wordt duidelijk wat het onderdeel inhoudt: een stalen constructie met een enorme buis moet rond een draaiplateau worden gesjouwd. Ik zie al snel dat ik het ding niet eens van de grond zou krijgen. Maar er moeten nog twee vrouwen op en een flink aantal gewichten. Totaalgewicht in de buurt van de 280 kilo. Intussen zijn er twee jonge vrouwen bereid gevonden. Ik geloof wel dat ze enigszins bekend zijn bij de organisatie. Maar hee, als vrouwelijke toeschouwer zie je ook wel dat dit onderdeel ongeveer het tegengestelde is van romantisch door je geliefde over de drempel van je net gekochte huis worden getild. Het woord ‘vrouwsjouwen’ ontdoet alles natuurlijk onmiddellijk van elk vleugje romantiek. Het heet nog net geen wijfsmijten. Picture this: jij zit onhandig en oncomfortabel op een stukje buis, naast je jouw medeslachtoffer. Je kijkt NIET naar je geliefde, maar naar een snuivend reuzenroofdier dat met een Tarzankreet jou met buis en al omhoog tilt (hij houdt de buis in z’n armen en NIET jou)en vervolgens gaat proberen rondjes te lopen waarbij hij puft als een hoogzwangere Gieterse boerin met bekkenvernauwing bij haar eerste weeëngolf en langzaam steeds roder wordt.
Ik zie deelnemers letterlijk naast hun schoenzolen gaan, zó zwaar is het. Heupen worden compleet uitgedraaid, een enkeling gaat als een dronken snelwandelaar twee meter sprinten, een ander haalt als een schildpad op paddo’s een halve ronde.
Als je als meeliftende vrouw geluk hebt wordt je met een laatste persweepuf op de grond gezet, maar als je pech hebt wordt je vanaf borsthoogte met een oerkreet losgelaten en voel je de ijzeren paal waar je ‘m NIET wilt voelen. Na elke ronde stappen de dames even af om het achterwerk wat stretch te gunnen. Eén kandidaat doet twee wanhopige pogingen de stang omhoog te krijgen, maar schudt dan z’n hoofd en geeft op.
Bij dit onderdeel lijkt Klaas, de enige (!) deelnemer uit Giethoorn met afstand de beste. De GVR plaagt nog wat met een verhaaltje over stofzuigen en dat deze deelnemer meer met het huishouden bezig zou zijn geweest. Niet dus. Alsof het om een punterstok gaat, tilt hij de paal op, sprint een ronde of tweeënhalf en zet onder zeer luid gejuich en het weer opzwepende commentaar de dames redelijk rustig neer. ‘Giethoorn rules!’, juicht mijn inmiddels door testosteron aangetaste binnenste. Helaas. Nog één kandidaat. En die is zó groot dat hij de dames het gevoel geeft in de zweefmolen te zitten. Precies bij het bereikte punt van Gieterse Klaas stopt hij even, kijkt met een kaaksplijtende grijns in de richting van zijn voorganger, doet er precies nog één stap bij en zet de dames op een fluwelen bedje neer. Auw!
Het laatste onderdeel dat ik meemaak is een ‘laadrace’. Kort gezegd moeten er véél te zware dingen op een oplegger worden gehesen. O ja, nadat je ze er zelf naartoe hebt gebracht natuurlijk.
Ook hier is het commentaar weer goud waard. ‘Hij neemt ‘m op schouder! HIJ NEEMT ‘M OP SCHOUDER!!’ , wanneer iemand een betonnen strandbal omhoog haalt. Jack van Gelders verslag bij het doelpunt van Bergkamp in ’98 vervaagt erbij. Natuurlijk ben ik voor Klaas. Al was het maar omdat hij uit Giethoorn komt en hij zich óók nog eens heeft beziggehouden met de organisatie. En dan zelf gewoon meedoen. Klasse.
Maar ik moet wat eerder weg. En laat Circus Sterke Man met tegenzin achter. Dit zijn mensen van een andere planeet. Die helemaal voor hun sport gaan. En het zijn allemaal serieuze kanshebbers voor de titel ‘Sterkste Man van Nederland’.
(Later lees ik dat Klaas tweede is geworden en zich heeft geplaatst voor dat toernooi, ik vind het top!).
Op de camping aangekomen herinner me ik me dat de gasfles leeg was. FF een nieuwe halen. Ik breng de lege naar de loods en til de volle nieuwe van de grond. Best zwaar……..ik zwaai hem omhoog. In mijn hoofd hoor ik de Grote Vriendelijke Reus: ‘HIJ NEEMT ‘M OP SCHOUDER!’
Dat doe ik. Als ik met de volle gasfles op m’n nek naar de caravan terugloop voel ik me heel, heel even de sterkste man van Giethoorn. Nou ja….van de camping?
Volgend jaar weer kijken. En dan van begin tot eind!
Bert Jansen[/vc_column_text][vc_empty_space height=”15″][/vc_column_inner][/vc_row_inner][/vc_column][vc_column width=”1/4″][vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_single_image image=”4188″ img_size=”50×50″ alignment=”right”][/vc_column_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_facebook type=”box_count”][/vc_column_inner][/vc_row_inner][vc_empty_space height=”25″][vc_widget_sidebar sidebar_id=”avada-blog-sidebar”][ult_buttons btn_title_color=”#ffffff” btn_bg_color=”#ffffff” icon_size=”32″ btn_icon_pos=”ubtn-sep-icon-at-left”][/vc_column][/vc_row]